-Faciendo cómic, munches vegaes, sientes la soledá del corredor de fondu, esi trabayar y trabayar tantes hores enantes d'echar andar un proyectu nuevu. Nel casu de La Chelita, la complicidá yera compartida con Charo, pero yo a ella víala los vienres, pa retocar el guión y contrastar les páxines dibuxaes esa selmana, el restu'l tiempu yes tu, la mesa dibuxu, l'ordenador, la radio... Tienes que creyer no que tas faciendo, porque sinón déxeslo too. De la qu'acabes, ye too mui raro, nun ganes un premiu al que te presentes, un editor faite una crítica cola que nun cuntabes. Asáltente les duldes y les inseguridaes.
Los que tamién conocemos el mundu de la música, conocemos la retroalimentación inmediata, namás tocar, yá tienes la rempuesta'l públicu a lo qu'acabes de facer. Cuando tas dos años faciendo un llibru, tardes esi tiempu en saber si lo que fixiste pagó la pena o foi otra de les tos quixotaes.
Ayer de tarde, taba na llibrería Paradiso de Xixón, echando un güeyu a dalgunos posibles regalos lliterarios pa estes feches tan "señalizaes", cuando llámame Chema'l de la llibrería pa presentame a Jorge Rouco, veteranu militante de la izquierda xixonesa. Resulta qu'esti home, ensin conocéme de nada, llevárame un cartelu del FMLN, qu'él atesoraba dende los años 80, n'agradecimientu polo que-y prestara La Chelita.
-Meréceste tenelu.- me dixo
Pues esti ye'l sentíu, esti ye'l "feed-back" que dicen los ingleses, esa retroalimentación necesaria que nos emburria a siguir trabayando nesto.
Gracies Jorge.
